Een drukke dag!

We begonnen deze dag al vroeg met een bezoek aan de Olijfberg. Tijdens de rit hiernaartoe vertelde de gids Asnat ons nog wat meer over de stad Jeruzalem en haar inwoners.  Jeruzalem telt 800.000 inwoners waarvan 5% christelijk is.

Er is een groep van 250.000 ultra-orthodoxe Joden die helemaal apart leven in een eigen wijk binnen Jeruzalem. Zij leven afgescheiden van de rest van het stad en hebben eigen bestuur: het Sanhedrin. Zij zeggen in het Heilige Land te wonen maar niet bij de Staat Israël te behoren omdat deze staat algemeen is en alle soorten religies tolereert binnen het land.  Zij willen het liefst een theocratie zoals dit heet.  Deze groep ultra-orthodoxe neemt wel deel aan de regering van Israël: de Knesset.  Zij vormen een partij binnen de regering die overal mee instemt als zij maar hun eigen gewoontes en religie kunnen behouden.  Het is met hun dus makkelijk om een meerderheid binnen de Knesset of kabinet te vormen.

Na deze informatie zijn we aangekomen bij de Olijfberg  waarvandaan een prachtig uitzicht is over Jeruzalem. Zichtbaar zijn de oude stad met de een opgraving van het paleis van David tegen de muur aan, aan de westkant van de stad. Daarvoor liggen zeer veel  en zeer oude Joodse graven op de berghelling. Het is een oude Joodse gewoonte om een steen(tje) achter te laten op het graf van een familielid als deze bezocht wordt met de wens om een volgende keer weer langs te komen.  Verder krijgen we uitleg over de Tempel. De eerste Tempel  dateert uit de tijd van koning David en heeft ongeveer 500 jaar bestaan. Daarna werd hij weer herbouwd door de ballingen die uit Babylonië kwamen.  Deze  tempel heeft ongeveer 450 jaar bestaan en was veel kleiner dan de vorige. In de tijd van de Romeinen werd de Tempelberg gebouwd door 18.000 mensen die hier 35 jaar aan bouwden. Op deze berg werd een Tempel gebouwd die maar 100 jaar heeft gestaan.  De Tempelberg bestaat nog steeds. De Tempel werd veroverd door de moslims op de Romeinen. Hierop is later door de moslims de huidige Al Aqsa-moskee gebouwd.  De Tempelberg is door jaren heen in handen geweest van de Joden, Romeinen,  Moslims  en kruisvaarders uit hoofdzakelijk Duitsland. In de 19e eeuw kwamen de Engelsen aan de macht in Jeruzalem. In 1948 heeft  Jordanië nog over Jeruzalem en de Olijfberg geregeerd.

Er is op de Olijfberg een kerk te vinden waarvan gezegd wordt dat  Jezus vanaf deze plek gebeden heeft in Gethsemané.  Omdat de moeder van keizer Constantijn de Grote zich bekeerde tot het christendom heeft zij ervoor gezorgd dat de hof van Gethsemané bewaart bleef en heeft zij deze bovengenoemde kerk gebouwd. 

Op de Olijfberg werd Zacharia 14 gelezen door ds. Overeem. Dit gaat over de dag van de toekomst voor Jeruzalem.  En een paar verzen uit  Markus 13 werden gelezen waarin staat dat de Heere Jezus met Zijn discipelen op de Olijfberg was toen Hij de eindtijdrede uitsprak.  

Nadat vele foto’s genomen waren wandelden we de berg af naar de bus die ons naar de oude stad  Jeruzalem bracht. 

Bar Mitswa

Vervolgens zijn we weer naar het plein voor de Klaagmuur gebracht waar elke maandag- en donderdagochtend het feest van de Bar Mitswa wordt gevierd. Het is een ceremonie welke bij de Klaagmuur wordt gehouden waarin een Joodse jongen (vanaf zijn dertiende jaar) voor het eerst uit de Thora mag lezen en vanaf dat moment in de synagoge tot de mannen wordt gerekend. Een groot feest, waarvan we gelijk al getuige werden toen we na de bewaking het plein opkwamen. Een groep luid zingende en feestvierende mensen, allen in hun nette (zondagse) pak, dansend en zingend op de maat van de trommels - één en al vrolijkheid. Bij de Klaagmuur waren we getuige van de ceremonie, waarvoor Joden uit de hele wereld naar deze plek toekomen. Uitgedost met gebedsriemen en zwarte doosjes (waarin teksten uit de Thora) op het voorhoofd en soms hele mooie mantels mogen de kandidaten lezen, iets wat ze meestal al uit het hoofd hebben geleerd. Vervolgens wordt hij toegesproken (toegezongen) door een oudere en krijgt hij de zegen. Erg vermakelijk was dat er met snoep e.d. wordt gestrooid wat door de kleinere broertjes vlijtig en met overgave wordt verzameld, kostelijk gezicht!

Kerk van de Verlosser

Na het bezoek aan de Klaagmuur kwamen we via diverse straatjes bij de kerk van de Verlosser waar we Marleen Antonissen hebben ontmoet.  In deze oude kerk die gebouwd is als hospitaal aan het eind van de 19e eeuw, maar nu onderdak biedt aan de Duits evangelische kerk.  Marleen Antonissen is samen met haar man 4 jaar geleden uitgezonden vanuit de PKN in Nederland om te werken onder de Joden en christenen in Israël. Daarbij werkt zij veel samen met andere kerken binnen Jeruzalem.  Zij schrijft een weblog over haar ervaringen hierover. ( http://www.weblogantonissen.nl)  

Zij gaf ons een presentatie over de verschillende kerken en stromingen  die in dit land en Jeruzalem zijn.  Zij vertelde hoe diverse kerken en stromingen zijn ontstaan in de geschiedenis en hoe deze kerken en stromingen nu functioneren. Kort samengevat probeert zij verbondenheid te creëren tussen Joden en Palestijnen en Nederlandse christenen. Met daarbij de diaconaat voor armen en verdrukten binnen Jeruzalem.  Indrukwekkend werk wat ze doet. Zonder eigen kantoor of plek van waaruit ze werkt.  Zij gaf als boodschap voor ons allemaal mee om altijd in Jezus te blijven als Rots en hier ook altijd naar terug te keren. Luister naar iedereen met een andere religie of overtuiging zonder te oordelen over elkaar!  Na deze uitleg was het tijd om aan de lunch te gaan. Dit deden we in de  christelijke wijk binnen de oude stad. Hierna kregen we een rondleiding door het oude Jeruzalem.

We kwamen bij de Heilige Grafkerk uit waar volgens de overlevering de Heere Jezus begraven is. Deze grote kerk is gebouwd door Helena de Grote en de kruisvaarders in de vroege middeleeuwen.  Deze kerk bestaat uit meerdere hoeken waarbij iets te vinden is over het lijden en de begrafenis van Jezus. Bij binnenkomst is er een grote steen waarop de Jezus gebalsemd zou zijn voor de begrafenis.  Boven is een beeld met steen van Jezus gekruisigd. In een ander gedeelte is een soort van roze huisje gemaakt waarin het lege graf te zien zou zijn.  Vanwege de grote drukte en het  volle programma zijn wel weer snel vertrokken.  Zoals Marleen Antonissen eerder die dag al zei: het is een grote “poppenkast”.

Hier kregen we verder uitleg over de kruisweg die in tegenstelling wat vaak wordt gedacht geen landweg was maar een zeer drukke stadsweg met nauwe straatjes en steegjes.

Via Dolorosa

Na het bezoek aan de Heilige Grafkerk liepen we verder terug op de Via Dolorosa: de Kruisweg welke Jezus gevolgd zou hebben na zijn veroordeling. Deze liepen we uiteraard in omgekeerde richting, waarbij we zelfs nog een kruisdrager tegenkwamen, een pelgrim die met een (klein) kruis op zijn schouders in de voetsporen van Jezus treedt. Het grootste deel van de Via Dolorosa loopt nu door het moslimgedeelte. Door schilden aan de muur zijn de z.g. statie plaatsen nog zichtbaar welke in feite van katholieke oorsprong zijn en doorlopen tot het graf. Uiteindelijk bracht de kruisweg ons bij Bethesda.

Verder vonden we in de oude stad een badhuis van Bethesda zoals in de bijbel  beschreven.  Hier is een oude kerk uit de byzantijnse tijd die goed bewaart is gebleven omdat hij gebruikt is als Koranschool door de moslims. Deze kerk heeft een mooie akoestiek die wij hebben  getest door het zingen van Psalm 89 op hele noten.  In de omgeving waren ook opgravingen van Bethesda. In Bethesda waren waterbronnen die gebruikt werden voor de genezing van zieken. ( als een engel het water aangeraakt had).  Ook werden deze bronnen gebruikt als wasplaats voor het  vee dat als offer naar de Tempel werd meegenomen.

​Yad Vashem

De naam betekent gedenkteken en naam en bleek een enorm indrukwekkend monument ter nagedachtenis aan de 6.000.000 Joden die tijdens de 2e wereldoorlog zijn omgebracht door de nazi's. Toen we binnenkwamen gingen we als eerste naar het kindermonument. In de oorlog zijn 1.500.000 (!) kinderen omgebracht, werkelijk onbegrijpelijk en niet te bevatten als je er even bij wordt stilgezet. We waren allen geraakt toen we even later weer buiten kwamen en uitkeken op het landschap van Israël. Juist dit uitzicht is wat de Joden nog enige troost biedt, immers na de oorlog hebben ze een eigen staat kunnen stichten. 

Daarna stonden we stil bij het monument  van 'Janus Korczak en de kinderen' wat gaat over een kinderarts die zijn eigen lijf had kunnen redden maar ervoor koos om zijn patiënten trouw te blijven en te volgen tot in de gaskamer - simpelweg te triest voor woorden. 

Yad Vashem maakt heel duidelijk dat we als mensen tot vreselijke en verschrikkelijke dingen in staat zijn en doet een heel indringend appel aan ons om een dergelijke horror in de toekomst te voorkomen. Het leed wat de Joodse bevolkingsgroep aangedaan, niet alleen de omgekomenen maar ook de overlevenden, is werkelijk niet te bevatten. Velen lijden ook nu nog elke dag door wat hen toen is aangedaan.

Zoals je ziet aan de lengte van het verhaal was het een lange, drukke dag met vele indrukken waar we enorm van hebben genoten.